నలుపు

ఎపుడెపుడు
దుఖపు మేఘం కమ్మేసినా
ఎపుడు బాధల నీడ పరుచుకున్నా
ఎపుడు కన్నీరు రెప్పలదాకా ఉబికినా
ఒంటరిదై మనసు ఎపుడు గాభరా పడినా
రోదిస్తావెందుకని
ఓదార్చాను హృదయాన్ని

అయినా ఇదే లోక రీతి

ఈ నిశి ఏకాకి సమయాలను
కాలం పంచేసింది
కాసిని నీకూ
కాసిన్ని నాకూ

కొంచెం దిగులు నీ వంతూ
వెలుతురు కొంచెం నా వంతూ

అయినా ఎందుకు కన్నీరు

హృదయమా
ఇవి నీ బతికిన క్షణాలు
మరి మరి
కోల్పోతావెందుకు

రెప్పపాటులో నవ రుతువు
మరి
రెప్ప చాటున కన్నీరెందుకు



(జిందగీ న మిలేగా దొబారా
ఫరాన్ అఖ్తర్ గాత్రం, జావేద్ అఖ్తర్-పద్యం-మూడు)